पंकज कोटलवार

हे लहानपणीचं आनंददायी आयुष्य, नक्कीच संपुर्ण जीवनभर जगता येतं, पण त्यासाठी लहान मुलाचे काही गुण जे आपल्यात बाय डिफॉल्ट आहेत ते आपल्याला पुन्हा आपल्यात रुजवावे लागतील, ते आपल्यात आधीपासुनच आहेत, फक्त रोजच्या जीवनात आपल्याला त्यांचा जास्तीत वापर करायचा आहे.

लहानपणी आपल्याला काही हवं असलेलं दिलं गेलं नाही तर वडीलांच्या हातात नोटांची बंडल बघितल्यावर, वाटायचं, पटकन मोठ्ठं व्हाव, खुप पैसे कमवावेत, खुप मज्जा करावी, खुप स्वप्न पहायचो, कल्पनाविलास करण्यात रमुन जायचो आपणं, हो ना!……… मग मोठं झाल्यावर आपली स्वप्न पुर्ण होतील, यावरचा विश्वास का गमावुन बसतो आपण, तेव्हा सहजसाध्य वाटणारी स्वप्ने आता अशक्य कोटीतली वाटुन वाट्याला आलेलं आयुष्य निमुटपणे जगत, आलेला दिवस ढकलुन, उसासे सोडत आयुष्य का जगतो आपण?

पण माणसाची आणखी एक खुप खोल गरज आहे, अगदी ऑक्सीजन सारखी आवश्यक, आणि ती म्हणजे ‘प्रेम’! प्रेमाला वजा करा, लहान-मोठा, गरीब-श्रीमंत, स्त्री-पुरुष कोणत्याही माणसाला जगायला प्रेमाची गरज असते, आणि अगदी जीवनाच्या सुरुवातीपासुन त्याला प्रेम हवं असतं!