ललित

बरे झाले…. उद्या एकदाचा जाईल तो. दरवर्षी कमीतकमी पाच दिवस खूप ताप असतो डोक्याला. ही कोकणातील लोक त्याच्यासाठी बिनपगारी रजा घेतील पण गावी जाणारंच. आज इतकी वर्षे हा उद्योग संभाळतोय पण यांच्यावर कंट्रोल नाही करू शकलो मी. या दिवसात किती ओव्हरटाईम होतात… अनुपस्थिती आहेच. नुकसान होतेच.

तर मग राज्ज्याच्या चाव्या हातात येताच राजपुत्राने अर्थात माझ्या मित्राने ते लाल रंगाच बटण दाबून भारतात एका नव्या पर्वाची सुरवात केली होती. (आमच्यासाठी भारत तेव्हा तरी आमच्या गल्ली पर्यंत मर्यादित होता😜)

“काही वर्षापासून खाली जाऊच नसे असे वाटते. हल्ली काहीजण दोन तीन दिवस आधीच मला न्यायला येतात… का ….?? तर म्हणे ट्रॅफिक असतो आणि मग मनासारखे नाचायला मिळत नाही. अरे… तुमच्या समाधानासाठी मला हि शिक्षा का…??

“ठीक आहे….. मी शोध घेतो आणि काही महिन्यासाठी तुमची बदली करतो. पण लक्षात ठेवा जिथे जाल तिथे नीट वागा. परवा एकाची बदली केली तो एका घरी सकाळी सहा वाजता जाऊन काव काव करू लागला तेव्हा वहिनीने गरम पाणी अंगावर ओतले त्याच्या…

एकंदरीत भांडी घासणे हे सर्वसामान्य माणसाचे काम नाही तर त्यात जीव ओतावा लागतो नाहीतर मोलकरणीने घासलेली भांडी परत चेक करावी लागतात आणि कधी कधी परत घासूनही घायवी लागतात….. त्यामुळे भांडी घासणे हे नुसताच श्रमाचं काम नाही तर ते कलात्मक काम आहे, ते व्यवस्थित केलं तरच समाधान मिळत असत कदाचित……

आमचे प्रश्नार्थक चेहरे पाहून तो हसला “माझे लग्न ठरले ते इंटरनेटवर. बायको डॉक्टर आहे..… म्हणजे शास्त्रज्ञ आहे….. खूप शिकलेली आणि सतत अभ्यासाच्या आणि संशोधनाच्या मूडमध्ये… तिने लिहिले होते मला सहकारी हवाय जो माझ्या गरजा भागवू शकेल…… मला मदत करेल…. संसारात मला बायकोची भूमिका पाळणारा नवरा पाहिजे.

अशातच ह्या भुलभुलैय्यामध्ये, इंडीया गेट, बासमती राईस, एक किलो पॅकमध्ये शोधण्याची अवघड जिम्मेदारी मला सोपवली जाते, आणि जीवावर खेळुन मी तो शोधुनही काढतो, आणि आनंदाने माझा उर भरुन येतो, पण माझ्या पाठीवर शाबासकीची थाप देण्याऐवजी माझी प्रिया चहापत्तीच्या स्किम शोधण्यात बिजी असते.

रात्रीचे दोन वाजलेत माझा दारावरची बेल वाजली म्हणून मी घाईत दरवाजा उघडला तर समोर विक्रम उभा. अर्थात स्वारी फुल होती ते सांगायलाच नको. “बायको घरात घेत नाही म्हणून तुझ्याकडे आलो. बाहेर झोपतो सकाळी जाईन.” असे म्हणत आत शिरला.