दासू भगत

काळाने शरीरावरचे थोडे पापूद्रे ठिसूळ केले इतकाच काय तो फरक. बाकी तोच खट्याळपणा, तोच सळसळता उत्साह आणि तोच लक्ष्यवेधी तीळ….मस्तपैकी न बुजता मराठीत तिला विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरेही दिली……होय ती अरूणा ईराणी.….

जसजशी आपली वाढ होत जाते तसतसे मग कानावाटे सूर मनात तर शरीराद्वारे ताल शरीरात भिनत जातो. आम्हाला नाचावेसे का वाटते? तालाच्या ठेक्यात असे काय असते की ज्यामुळे शरीर थिरकायला लागते? आपल्याला त्या शास्त्रीय नृत्या बित्त्यातले भलेही काही कळो की न कळो पण तालाच्या लयीवर नाचतोच की!

गंमत म्हणजे भारतीय संगीतकार देशातील सर्वच प्रांतातुन आलेले आढळतात मात्र बहूतेक म्युझिक अरेन्जर गोव्याचे कलाकार आहेत. असे का बरे झाले असावे? यासाठी थोडे मागे इतिहासात जावे लागेल. ब्रिटीश आपल्या बरोबर अनेक गोष्टी घेऊन् आले आणि जाताना येथेच सोडूनही गेले.

दिलसे, हम दिल दे चूके सनम, वीर झारा, सावरीयाँ, चिनी कम या चित्रपटातील ही म्हातारी आठवून बघा.. या वयातले तिचे हास्य, तिचे लाजणे, तिच्या नृत्याच्या स्टेप्स सर्व कसे मोहक वाटते. २००२ मधला “चलो इष्क लडाए” हा गोविंदाचा चित्रपट जोहराने स्विकारला तेव्हा ती ९० वर्षांची होती व त्यातील मध्यवर्ती भूमिकेत तिच होती.

अभिनेत्यासाठी हे खूपच अवघड काम होते कारण आम्हाला शब्दांची खूप सवय झालेली त्यामुळे शब्दांशिवाय आपले म्हणणे प्रेक्षकांपर्यंत पोहचवायचे तसे अवघडच काम होते. हे काहीसे नृत्य कलेसारखे होते.