अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
डॉ.कृष्णा सुभाष सपाटे 
ज्या सोबत्यांबरोबर जीवनाचा ऐन उमेदीचा काळ घालवला त्यातील काही मृत्यूचं अमृत प्याले तर काही आजही त्याच्याशी लढतायेत पण ही आजारांची जळमटं शरीराला लटकली आहेत त्याचं काय करायचं? तारुण्यावस्थेत कधीही आपण आपल्या उतारवयाचा विचार केलेला नसतो आणि वयस्कर असणाऱ्यांबद्दल सहानुभूती दाखवलेली नसते पण काळाचा टिकटिकणारा काटा कधी तरी आपल्या दारात येऊन उभा राहतोच राहतो. त्यावेळी काय उत्तर असणार आपल्याकडे?
मानवी प्रतिकारशक्ती मजबूत असल्याने कोणताही आजार आपल्यापासून दूर राहतो, सकारात्मक विचारसरणी स्वीकारल्याने जीवन आनंदात जगता येतं. मनाचं आणि शरीराचं असणार नातं ज्यावेळी आपणास समजतं त्यावेळी नकळत आपण स्वतःलाच बरं करतो. सध्याचं जीवन हे धावपळीच बनून गेलेलं आहे, यात माणूस आपला टिकाव लावण्यासाठी प्रयत्न करतोय पण हे सर्व करत असताना त्याला काही गोष्टींचा त्याग करावा लागतोय.
वयाच्या २० व्या आणि ३० व्या वर्षात प्रेमात पडून हृदयाचे तुकडे झालेला करण आपली करुण कहाणी मांडतो. त्याच्या चिंता, त्याचा प्रेमभंग झाल्यामुळे आलेलं नैराश्य आणि त्यासाठी करावा लागलेला संघर्ष, चित्रपटनिर्मितीचे आनंद देणारे आणि काळीज कोरणारे अनुभव मनाला चांगलेच भिडतात.
जगात श्रेष्ठ होऊन गेलेली लोक कधी ना कधी आयुष्यात हरलेली असतात, ठेचा खाल्लेल्या असतात, सामाजिक दाहकतेने मनाला चटके बसलेले असतात पण तरीही ते आयुष्य यशस्वीपणे जगू शकले कारण कोणत्याही संकटांना तोंड देण्याची उमेद त्यांनी आपल्या मनात तेवत ठेवली होती.
लहान मुलांचा मेंदू पूर्णतः विकसित न झाल्या कारणाने ती आपल्या भावनांवर व विचार प्रक्रियेवर नियंत्रण ठेवू शकत नाहीत. त्यावेळी पालकांची जबाबदारी महत्वाची असते. ज्यावेळी लहान मुलं स्वतःच्या भावनांवर नियंत्रण करू शकत नाही त्यावेळी पालकांनी या गोष्टी समजावून किंवा कृतीतून त्यांना दाखवून देणं गरजेचं असतं.