अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
लेखक गंमतीत सांगतो, के. एफ. सी. चे संस्थापक कर्नल सॅंडर्स यांनी जगाला खोटं ठरवलं, वयाच्या पासष्टाव्या वर्षी नवा व्यवसाय सुरु करुन अवघ्या काही वर्षात उत्तुंग उंचीवर पोहचवला, कारण त्यांनी त्या भित्र्या सशाला चक्क तळुन विकलं!..
रॉबर्टने एक क्वांड्र्ंट मांडला, नौकरी म्हणजे इतरांसाठी काम करणं, त्यातुन दिर्घकालीन फायदा होत नाही, उलट नौकरीमुळे आपल्याला चाकोरीबद्ध जगायची सवय लागते, चौकटी मोडायचं धैर्य संपुन जातं, ताण देणारी वरिष्ठ माणसं असल्यास सतत दडपण आणि भीती वाटते, मन दुबळं आणि कमकुवत बनतं, परावलंबी असल्याची जाणीव अस्वस्थ करते, पंख छाटले जातात.
ज्या सोबत्यांबरोबर जीवनाचा ऐन उमेदीचा काळ घालवला त्यातील काही मृत्यूचं अमृत प्याले तर काही आजही त्याच्याशी लढतायेत पण ही आजारांची जळमटं शरीराला लटकली आहेत त्याचं काय करायचं? तारुण्यावस्थेत कधीही आपण आपल्या उतारवयाचा विचार केलेला नसतो आणि वयस्कर असणाऱ्यांबद्दल सहानुभूती दाखवलेली नसते पण काळाचा टिकटिकणारा काटा कधी तरी आपल्या दारात येऊन उभा राहतोच राहतो. त्यावेळी काय उत्तर असणार आपल्याकडे?
पुस्तकं हि आपली सगळ्यात चांगली मित्र असतात असे म्हणतात. काही पुस्तकं करमणुकीची साधनं म्हणून वाचली जातात, काही ज्ञानाचे भांडार म्हणून तर काही पुस्तकं आयुष्यातल्या समस्यांचा तोडगा काढण्यासाठी मार्गदर्शक ठरतात. आज इथे आपण अशीच काही पुस्तकं माहित करून घेऊ.
मानवी प्रतिकारशक्ती मजबूत असल्याने कोणताही आजार आपल्यापासून दूर राहतो, सकारात्मक विचारसरणी स्वीकारल्याने जीवन आनंदात जगता येतं. मनाचं आणि शरीराचं असणार नातं ज्यावेळी आपणास समजतं त्यावेळी नकळत आपण स्वतःलाच बरं करतो. सध्याचं जीवन हे धावपळीच बनून गेलेलं आहे, यात माणूस आपला टिकाव लावण्यासाठी प्रयत्न करतोय पण हे सर्व करत असताना त्याला काही गोष्टींचा त्याग करावा लागतोय.
वयाच्या २० व्या आणि ३० व्या वर्षात प्रेमात पडून हृदयाचे तुकडे झालेला करण आपली करुण कहाणी मांडतो. त्याच्या चिंता, त्याचा प्रेमभंग झाल्यामुळे आलेलं नैराश्य आणि त्यासाठी करावा लागलेला संघर्ष, चित्रपटनिर्मितीचे आनंद देणारे आणि काळीज कोरणारे अनुभव मनाला चांगलेच भिडतात.
लहान मुलांचा मेंदू पूर्णतः विकसित न झाल्या कारणाने ती आपल्या भावनांवर व विचार प्रक्रियेवर नियंत्रण ठेवू शकत नाहीत. त्यावेळी पालकांची जबाबदारी महत्वाची असते. ज्यावेळी लहान मुलं स्वतःच्या भावनांवर नियंत्रण करू शकत नाही त्यावेळी पालकांनी या गोष्टी समजावून किंवा कृतीतून त्यांना दाखवून देणं गरजेचं असतं.
भारतीय वंशाच्या अमेरिकन, पुलित्झर पुरस्कार (लघुकथा संग्रह इंटरप्रेटर ऑफ मैलडीज) विजेत्या लेखिका झुंप्पा लाहिरी यांची पहिली कादंबरी म्हणून नेमसेक ओळखली जाते. मराठी अनुवाद लेखिका उल्का राऊत यांनी केला आहे…. ‘नेमसेक’ ही प्रच्छन्न गुंतागुंत आहे……तुम्ही त्यात गुंतायलाच हवे.
१९३० च्या दशकात म्हणजेच भारत पारतंत्र्यात असताना लंडनच्या टेलेफोन डिरेक्टरीत “आजीबाई बनारसे ” अशा घरगुती नावाने एक टेलिफोन नंबर छापला जातो आणि त्यांनंतरच्या दोन-तीन वर्षातच एका टेलिफोनचे चार टेलीफोन नंबर त्याच नावाने छापले जातात. लंडनच्या स्टेशनवर किंवा विमानतळावर उतरणारा नवखा भारतीय माणूस डिरेक्टरी उघडतो ती “आजीबाई” हे परिचित नाव शोधण्यासाठी!!