अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
हा चक्रव्युह भेदण्यासाठी, चांगला उपाय म्हणजे ‘Low Cost Housing’. एक चुकीचा समज असा आहे कीे ‘लो कॉस्ट हाऊझिंग’ हा कंसेप्ट फक्त गरीबांसाठी असतो. ‘वायफळ खर्च करणं म्हणजे श्रींमत असणं’ असाच काहीसा हा तर्क आहे. याउलट श्रीमंत लोकच अधिक चोखंदळ असतात आणि ते आपल्या संपत्तीचा योग्य विनीयोग करतात.
आज बरेचजण प्रसिध्दीच्या लालसेपोटी अक्षराला अक्षर जोडून, यमक जुळवून साहित्य तयार करीत आहेत. लगेच त्यास स्थानिक वृत्तपत्रामधून प्रसिध्दी मिळाले की झाले साहित्यिक. लगेच आपल्या नावसमोर किंवा नावाखाली बिरुदावली मिरवण्यास तयार. हे तर काहीच नाही काही साहित्यिक मंडळी इतरांचे साहित्य आपल्या नावावर प्रकाशित करून स्वतःची वाहवा मिळवितात. आपले साहित्य आपल्या नंतर येणारी पिढी अभ्यासेल असे तयार करू या.
अमिताभने एका इंट्रव्ह्यु मध्ये सांगीतलं की तो राजकारणात असताना त्याला दडपण आलं होतं, तो धीरुभाईंना भेटला तेव्हा त्यांनी अमिताभला सांगितलं, अमिताभ, तु मनोरंजन छान करतोस, तेच कर!..
जिम केरी एका सफाई कर्मचार्‍याचा मुलगा होता, तो एका अतिशय गरीब घरात जन्मला होता, भाड्याच्या घरात राहण्यासाठीही त्याच्याकडे पैसे नसायचे, म्हणुन किराया देऊन एका खटारा कार मध्ये राहायचा. पोटभर खायची भ्रांत असायची, पण अशा बिकट परिस्थीतीतही त्याने एक भव्य स्वप्न पाहीले, हॉलीवुड एक्टर बनण्याचे स्वप्न…
छोट्याशा या आयुष्यामध्ये,
खूप काही हवं असत,..
असंख्य चांदण्या भरूनसुद्धा,
आपलं आभाळ, रिकामं असतं.
नमस्कार मित्रांनो, आज चौदा फेब्रुवारी, जीवनातला प्रेमाच्या रंगाची उधळण करण्यासाठी हवं असलेलं निमीत्त.. प्रेम व्यक्त होण्यासाठी, खास अशा दिवसाची गरज नसतेच, तरीही आज व्हॅलेंटाईन डे च्या निमीत्ताने प्रेम चिरतरुण ठेवण्याच्या ह्या पाच भाषा शिकुन, तुमच्या आयुष्यात प्रेमाची बाग फुलुन जावी, तिला आनंदाचा बहर यावा, प्रेमाच्या रंगबेरंगी फुलांची तुमच्यावर उधळण व्हावी, अशा मनःपुर्वक शुभेच्छा!..
चि.त्र्यं. खानोलकर उर्फ आरती प्रभू यांच्या या कवितेचे दोन वेगवेगळे अर्थ लावले गेले. एक अर्थातच प्रेमाच्या प्रकटीकरणाचा होता. आपण आयुष्याच्या या सारीपाटावर सोंगट्या हलावे तसे आपसूक हलत राहतो आणि आपल्या प्रिय व्यक्तीला आपले प्रेम, आपली माया, आपली संवेदना आणि अंतरीचे भाव व्यक्त करायचे राहून जाते.
दूर हवेलीच्या खिडकीत उभी राहून चितेची धग आपल्या डोळ्यात साठवणारी छोटी बहु विमनस्क चेहऱ्याने चितेकडे पाहत असते. आस्ते कदम ती मागे सरकते आणि खालच्या मानेने खिडकी लावून घेते. या खेपेस तर तिला जगापुढे व्यक्तही होता येत नाही.
लोकांनी काळजात गोंदवून घेतलेली हि कलाकृती सिद्ध करते की, आयुष्यातून कारुण्य आणि दुःख वजा केलं तर सुखाला किंमत शून्य उरते. शोकांतिकेच्या गाथेचा हा अर्थ, जगणं आणखी समृद्ध करतो…………निमिषार्धासाठी त्याचा हात घट्ट धरते, विमनस्कतेला हरवत निश्चयाने त्याच्याकडे पाहत उद्गारते, “आय विल नेव्हर लेट गो आय प्रॉमिस !….”
फोटो कसा आला ते कळायला काही मार्गच नसायचा. फोटो जेव्हा धुवून येतील तेव्हा कळायचं आपण नक्की काय बंदिस्त केल. त्यात कोणाचं डोक कापलं की कोणाचा हात! लहानपणी आपल्या आठवणी कुठेतरी सांभाळून ठेवणे हे दुय्य्म असायचं. कोणताही क्षण मनसोक्त जगून त्याची मज्जा घेऊन मग कधीतरी आठवण झाली तर त्या जपवून ठेवाव्या अस वाटायचं. एखाद भावंड, कुटुंब, किंवा मित्र – मैत्रिणींचं गेट टू गेदर असून दे अथवा मे महिन्याची किंवा दिवाळीची सुट्टी असू दे. सगळ्यात महत्वाचं काही असेल तर ते क्षण अनुभवणं.