आयुष्य हे

देह मळला, थकला. त्याची तिला फिकीरही नव्हती. पण स्वतःशी असलेलं नातं मात्र ती विसरली नाही. तोंडी पाठ असलेली एक प्रार्थना ती सतत म्हणे. काय होतं त्या प्रार्थनेत? स्वत:साठी केलेलं एखादं मागणं? नाही, तर त्यात होती विश्वप्रार्थना..”देवा सगळ्याचं भलं कर. सगळ्यांना सुखात ठेव.”

साधारण १० वर्षापूर्वी आयुष्याच्या एका वेगळ्या वळणाला सुरवात केली. त्या वळणावर आम्ही दोघेही चाचपडत होतो. अनोळखी ते जोडीदार हा प्रवास एकत्र करताना आमच्याचसारख्या त्या वळणावर वळलेल्या लोकांसोबत हनिमूनट्रीप ला गेलो होतो.

एखादी व्यक्ती जेव्हा आपली ज्ञानेंद्रिये गमावलेल्या अवस्थेत जीवन जगते तेव्हा तिचे आयुष्य किती खडतर असेल याची इतर सक्षम लोक फक्त कल्पनाच करू शकतात. त्यांच्या समोर येणाऱ्या अडचणी या आपल्या कल्पनेच्या पलीकडे असतात.