अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
काल तर भाजी आणताना एका बाईन दुसऱ्या बाईला हा गंगीचा नवरा म्हणून माझी वळख करून दिली. आता तूच इचार कर मी जर पॉश नाही राहिलो तर तुला खाली मान घालावी लागलं का न्हाय? गण्याच्या या प्रश्नाने गंगी काय समजायचं ते समजली. ती काय बी बोलली नाय. तिला गण्याचं लक्षण मात्र ठीक दिसलं नाय.
त्यातच एक दिस शेजारची कमळी तिच्या घरी आली.
“इतकेच नव्हे साहेब…. तर जुने काही भयानक आजार नष्टच झाले आहेत. त्यावर तर जन्माला आल्याबरोबरच औषध निघाली आहेत. शिवाय आपण नवनवीन रोग काढले तर त्यावरही उपाय निघाले आहेत. हल्ली तर जुने अवयव काढून त्याजागी नवीन अवयव ही बसविता येतात”.
“त्याचं काय आहे न आमची पल्लू चांगल्या नोकरीला लागलेली मुंबईला पण तिला मुंबई मानवेना सारखी आजारी पडायला लागली, मग मीच म्हणले मरो ती नोकरी तू ये घरी. आता इथेच एका लहानशा कंपनीमध्ये जाते ती कामाला, लग्नानंतर पुण्यात मिळेलच ना चांगली नोकरी तिला ”
वांग्याचा हा पोस्टमोर्टेर्म बघून हिरव्या मिरच्यांनी धसका घेतला आणि त्यांनी गरम तव्यावर स्वतःच्या प्राणाची आहुती दिली. हा सगळा प्रकार बघून पांढरा शुभ्र लसणाचा कांदा इकडे तिकडे बरळत होता. मी त्याला चांगला एका हाथाने धरून दुसऱ्या हाताच्या मुठीने एकाच दणक्यात मोडून काढणार तोच निसटला….
त्या श्वासाचं मनाशी डायरेक्ट कनेक्शन आहे. तोच पत्ता सांगतो, त्या प्रमाणे जायचं….. वाटेत शांती मिळते. तिला पण घेऊन जायचं, मनाच्या गाभाऱ्यात बसवायचं देवसारखं आणि देवा कडे जशी बुद्धी मागतो, तसं मनाकडे मागणं ठेवायचं कि ह्या शांतीला…… मनःशांती ला असेच जप.
सखीच्या आठवणींचा “अल्बम”!!कदाचित यात तुमचीही सखी भेटेल!!….दुसर्‍या दिवशी साडेसात वाजता स्टेशनवर पोहोचलो. तू माझ्या अगोदर पोहोचली होतीस. मला येताना बघताच सुहास्य देऊन माझं स्वागत केलंस. त्यानंतर कितीतरी वेळ निःशब्द शांतता होती. ती शांतता भंग करण्याचं कुणाचंही धाडस होत नव्हतं.
आता शेअर बाजारला ‘तो’ का ‘ती’ म्हणावे हाही तसा एक प्रश्नच आहे म्हणा! लातुरला पाणी सप्लाय करणाऱ्या एक्सप्रेसला शासनाने ‘जलदुत एक्स्प्रेस’ नाव दिलं, पण वर्तमानपत्र वाले तिला ‘जलपरी’च म्हणायचे, कदाचित त्याचं कारण माणसाला स्त्री रुपकांचच उपजत आकर्षण असेल.
“अरे मित्रा…. हल्ली तुला माहीत नाही का आपल्याला पाहिजे तेव्हा डिलिव्हरी करायची पद्धत सुरू झालीय…?? तिने आमच्याकडे डोळे मिचकवत म्हटले “हल्ली नैसर्गिक डिलिव्हरीची कोण वाट पाहत नाही. चांगला मुहूर्त असेल तर दोन तीन दिवस आधीच सिझरिंग करून मोकळे होतात. काहीजण त्यातही ज्योतिष्याकडून मुहूर्त काढून येतात.
जमलीच तर स्वतःची नाहीतर बिनधास्त चोरलेली एखादी सुंदर कविता किंवा चारोळी लिहावी आणि एखाद्या सुरेख पाकिटात अत्तर शिंपडावं आणि बंद करून पाठवून द्यावं, खरंच प्रत्येकाने एकदातरी एखादेतरी प्रेमपत्र लिहावं… मग अगदी स्वतःच्या नवऱ्याला किंवा नवऱ्याने बायकोला ! कदाचित वेडेपणा वाटेल हे सगळं करण्याचा. पण हा वेडेपणा आनंद देणारा असेल एवढं नक्की.
फोटो कसा आला ते कळायला काही मार्गच नसायचा. फोटो जेव्हा धुवून येतील तेव्हा कळायचं आपण नक्की काय बंदिस्त केल. त्यात कोणाचं डोक कापलं की कोणाचा हात! लहानपणी आपल्या आठवणी कुठेतरी सांभाळून ठेवणे हे दुय्य्म असायचं. कोणताही क्षण मनसोक्त जगून त्याची मज्जा घेऊन मग कधीतरी आठवण झाली तर त्या जपवून ठेवाव्या अस वाटायचं. एखाद भावंड, कुटुंब, किंवा मित्र – मैत्रिणींचं गेट टू गेदर असून दे अथवा मे महिन्याची किंवा दिवाळीची सुट्टी असू दे. सगळ्यात महत्वाचं काही असेल तर ते क्षण अनुभवणं.