डॉक्टर सलीम अली बर्ड सँच्युअरी- पर्यटन स्थळ गोवा: पणजी
अशातच अचानक ‘डॉक्टर सलीम अली बर्ड सँच्युअरी’ची आठवण झाली. रायबंदरवरून फेरीत बसलं की चोडणला पोहोचतो आणि तिकडे ही सँच्युअरी आहे हे साधारण माहीत होतं पण तिथे जाण्याची वेळ मात्र माहीत नव्हती.
अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
अशातच अचानक ‘डॉक्टर सलीम अली बर्ड सँच्युअरी’ची आठवण झाली. रायबंदरवरून फेरीत बसलं की चोडणला पोहोचतो आणि तिकडे ही सँच्युअरी आहे हे साधारण माहीत होतं पण तिथे जाण्याची वेळ मात्र माहीत नव्हती.
हे चांगलं का वाईट ते ठरवण्याचा या लेखाचा हेतू नाही, कारण हा बदल काही एका दिवसात झाला नाही. खरंतर हा बदल एका पिढीत सुद्धा झाला नाही. सूक्ष्म बदल अनेक पिढ्यांपासून होत गेले असणार आणि त्याचमुळे आजच्या दिवसाला ही स्थिती आली आहे आणि ती काही अंशी आजच्या पिढीच्या पुढे असलेल्या अव्हानांना साजेशी अशीच आहे.
बघता बघता २०१९ चा शेवटचा महिना सुरु झाला सुद्धा. आपल्यापैकी बऱ्याच जणांना, ‘हे वर्ष किती पटकन गेलं, आत्ता तर कुठे २०१९ ची सुरुवात झाली होती आणि डिसेंबर आला सुद्धा!’ असं वाटत असेल.
दोन वर्ष ब्रिटीश शाळेत शिकल्यामुळे माझ्या नकळत वयाच्या अकराव्या-बाराव्या वर्षापासून मला एक चांगली सवय लागली आहे. कोणी काही दिलं की पटकन ‘थँक्यू’ म्हणायचं. अर्थात ही सवय माझ्या अगदी नकळत लागल्यामुळे मला तिची कोणीतरी जाणीव करून दिल्यावरच ती समजली.
यात सुद्धा एक गंमत आहे. सुरुवातीला पाच चांगल्या गोष्टी लिहायला आपल्याला तसे कष्टच पडतात पण वाईट गोष्टी लिहा म्हटलं की त्या एकामागोमाग एक अशा सात-आठ तरी लिहिता येतात. पण हरकत नाही, यातून सुद्धा आपण सकारात्मकतेकडे कसं जायचं हेच बघणार आहोत.
आपलं आयुष्य खरंच इतकं कंटाळवाण आहे की अठरा तासांमध्ये पाच सुद्धा चांगल्या गोष्टी घडत नाहीत? पण एक-दोन आठवड्यांच्या सरावानेच यात बदल झाला. मला अगदी सकाळपासूनच अमुक एक गोष्ट चांगली वाटायला लागली, आजच्या पाच गोष्टींमध्ये ही चांगली गोष्ट यायलाच हवी असं वाटायला लागलं.
अंबरनाथला पोहोचायला संध्याकाळचे ७ वाजलेच. असे संध्याकाळी काम आले की खूप चिडचिड होते. स्टेशनच्या बाहेरच असलेल्या बँक ऑफ बडोदा च्या ए.टी.एम.मध्ये आलो आणि बघतो तर सॉफ्टवेअर गेलेलं. कायतरी लहानसं काम असेल आणि १५ मिनिटात करून निघेन अशा विचाराने मी आलेलो आणि ते बघून अजूनच डोकं फिरलं.
तुकारामांची पत्नी, आवली, पांडुरंगाचा पराकोटीचा द्वेष करणारी. ह्या आवलीच्या पायात देवबाभळीचा काटा रुततो आणि साक्षात पांडुरंग तो काटा काढायला येतात, इतकंच नाही तर त्यांच्या पत्नीला, रखुमाईला, आवलीची जखम भरेपर्यंत तिच्या घरात राहायला पाठवतात अशी ही गोष्ट.
खरंतर लगेचच मागे वळायचा विचार होता. पण राहवलं नाही म्हणून तुमच्या फटकापाशी आलो, जरा लांब ऊभा राहूनच तुझ्या सगळ्या रंगांना डोळ्यांत साठवलं आणि परत फिरलो तोच एक नाजूक हाक ऐकू आली, “काका! रंग?”
एकदा तुमच्या आवळ्याच्या झाडाचे आवळे काढले होते आणि तू थोडे आवळे एका पानात गुंडाळून फाटकाच्या बाहेर ठेवलेस, मला बरोबर ते कळलं कारण शाळा सुटायच्या वेळेस मैत्रिणीशी काहीतरी कुजबुजत होतीस आणि माझ्या समोरून जाताना बरोबर “आवळे पानात गुंडाळून ठेवायचे.”